To miał być wpis na Walentynki. Czekolada i śliwka idealnie wkomponowują się w romantyczny wieczór we dwoje. Ale walentynki przeleciały u mnie niepostrzeżenie. Tak to jest, że kiedy człowiek nie chce ich świętować  to rzuca parę nieprzyjemnych epitetów w kierunku amerykańskiej tradycji i udaje, że co jak co, ale on/ona nie da się złapać w sidła tego kiczu plastikowych serduszek. Trochę na siłę, trochę z dumą,trochę ze łzami w oczach.

Dodatkowo, nie wiem jakie „złe” siły zaciągnęły mnie znowu na Uniwersytet i jedną nogą stoję w książkach, drugą w mailach, a „trzecią” w klockach. Ale łatwo się nie poddam. Uczę się wychodzić poza „własną strefę komfortu” i choć łatwo nie jest… staram się za pomocą pilatesowo-joginowych pozycji poczuć energię i złagodzić stres, nagminnie skręcający mój żołądek.
Pokochałam ostatnio mój nowy wymysł : pannę cottę z suszoną śliwką, podaną z cynamonowymi wiśniami od dziadków.
Potrafi bardzo wciągnąć ! Spróbujcie sami 🙂