Przyznaję bez bicia. Bloga porzuciłam trochę na rzecz mojego Instagrama i Facebooka. Tak, tak…to ja, ta co zawsze zapierała się nogami i rękami przed „tym sztucznym, obłudnym światem”. Nadal nie rozumiem tego, że zamiast chodzić ze znajomymi na drinka przez 30minut tracimy czas na nagrywanie bumerangów i ekscytowanie się stukaniem dwóch kieliszków- wierząc, że naprawdę kogoś interesuję co robimy w tej sekundzie. Nie udaję też, że mam zawsze obłędny makijaż, a moje dziecko zawsze chodzi w pięknie wyprasowanej śnieżnej koszuli… tak naprawdę w tym temacie mam sobie dużo rzeczy do zarzucenia. Opanowałam za to sposób wieszania prania, tak aby zminimalizować konieczność prasowania czegokolwiek. Ogólnie jest dobrze. W domu wszechobecny chaos,a odkurzacz zawitał na dobre w centralnym kącie salonu, ale uśmiech nam nie schodzi z twarzy. Tańczymy, lepimy pierniczki, uczymy się jednej zwrotki kolędy już TYDZIEŃ (i nadal znamy z niej tylko 4 słowa 😮 ),chodzimy na koncerty, słuchamy jazzu (to się nigdy nie zmieni) i chwytamy dni, które w ostanim czasie dosłownie mi przelatują przez palce (MAMOO rozumiem już Twoje słowa „jezu kiedy to zleciało. Dopiero byłam młoda”). Stos książek „do przeczytania” wciąż rośnie, a oni wciąż piszą nowe.

Dlaczego dziś o tym piszę? Bo właśnie, przypadkowo natrafiłam na przepis na moje cakepopsy, które umieściłam 18 grudnia 2015croku (czyli dokładnie 3 lata temu). Pisałam wtedy:

„Ozdabiam, piekę, dekoruję.
Buniek wiernie w kuchni pod blatem kuchennym zbiera okruchy. W te Święta wierzę na nowo w Świętego Mikołaja i jego kolorowe sanie. Wszystko ma inny kolor i smak.Tą Świąteczną radością dzielę się na nowo, jakbym znowu była dzieckiem !
I dekorowanie cake popsów to całkowicie nowa zabawa…:)”

I myślę sobie, że ta Świąteczna radość nigdy się nie kończy dopóki mamy takich elfów obok siebie <3

Jestem wciąż tak samo szczęśliwa jak wtedy kiedy pisałam ten tekst, choć w moim życiu ciągłe perturbacje i zawirowania. To ta szczera radość i miłość liczy się najbardziej !